Het weeshuis en mijn gastgezin

De afgelopen dagen heb ik vaker geprobeerd een blog te schrijven maar het internet werkt hier niet altijd even goed. Ik heb ondertussen dus veel te vertellen!

Donderdag zijn ben ik met Mirte en Marieke (twee andere vrijwilligsters) naar Thamel geweest, de toeristische wijk van Kathmandu. Ze hebben daar superleuke winkeltjes en ik heb alweer van alles gezien dus binnenkort gaan we terug voor een dagje shoppen!

Vrijdag ben ik voor het eerst langs het weeshuis en ook nog andere projecten in de wijk Pepsi Cola geweest. Ik heb toen nog geen kennisgemaakt maar heb even snel de kinderen gezien. Er werd tegen me gezegd dat kennismaken zondag pas gebeurt, als ik er zou gaan beginnen. Daarna werd ik naar mijn gastgezin gebracht (ook in Pepsi Cola), dat vond ik best wel spannend. Ik had me voorbereid op een beetje armoedig huis maar het is heel mooi en luxe voor de Nepalese standaard. Toen de deur open ging stond er een hele oude vrouw voor me, de oma van het huis. Er was verder nog niemand en ze sprak geen woord Engels. Dus in m’n beste Nepalees heb ik gevraagd wat haar naam was: “tapaai’ko naam ke ho?” maar toen hield het gesprek al wel weer op haha. Voordat ik naar binnen ging, vergat ik bijna om m’n slippers uit te doen. Dat moet hier echt overal want schoenen wordt gezien als iets onreins en daar mag je niet mee naar binnen. ’s Avonds kwam de vader van het gezin thuis (moeder en kinderen zouden de dag erna pas komen). Het is echt een hele vrolijke, spontane man waar je makkelijk mee kunt praten. Hij spreekt goed Engels. Hij heeft dhal bat voor ons gemaakt met gefrituurde rijst. Na het eten kregen we kruidenthee met buffelmelk, heel lekker!
Gisteren ben ik ’s ochtends met Mirte en Marieke naar de Pashupatinath tempel geweest, waar ze lijken verbranden. Heel apart om dat hele ritueel te zien! In de tempel stroomt in een soort gracht water en aan de kant staan een aantal plateaus waar de familie bij staan. Vanaf de andere kant van het water kun je het ritueel zien. Op de plateaus worden blokken hout opgestapeld en daar wordt het lijk dan opgelegd. Het lijk is wel bedekt met een oranje deken dus dat zie je niet echt, maar na het verbranden worden alle overblijfselen en botten het water in gegooid. Daar draaide m’n maag wel even van om. Al helemaal toen de zoon van de overledene naar het water liep (waar dus overblijfselen van al die lijken in liggen) om zijn gezicht er mee te wassen. Dit wordt gedaan uit respect. Het idee erachter vind ik wel heel bijzonder omdat ze geloven dat wanneer je een lijk verbrandt, de ziel dan kan reïncarneren. Het was een hele aparte ervaring, ik ben toch blij dat ik het heb meegemaakt.
’s Middags heb ik met Joe afgesproken, een oude vriend van me die ik twee jaar geleden in Finland heb ontmoet. Hij heet eigenlijk Prajwol maar noemde zichzelf toen altijd Joe, wel zo makkelijk! Hij woont in het centrum van Kathmandu en is op de scooter naar Pepsi Cola gekomen. We hebben een beetje door Kathmandu gereden op de scooter, was wel heel tof! Alleen op een bepaald punt reden we ineens op een soort snelweg en ik had geen helm op. Daar doen ze hier met hun vrije rijstijl ook niet zo moeilijk over maar ze rijden hier zo achterlijk dat ik even dacht dat ik het loodje zou gaan leggen. Ik heb dan ook heel vaak “please don’t kill me!” naar ‘m geroepen. Gelukkig ben ik ‘heel’ weer bij m’n gastgezin afgeleverd aan het eind van de middag. We wilden die middag nog naar Bhaktapur Square gaan (heel groot plein met heel veel tempels, moet heel mooi zijn) maar alleen voor Nepalezen is dat gratis en voor toeristen 15 euro. Omdat we nog maar weinig tijd hadden vond ik dat zonde dus ik heb nog wat proberen te onderhandelen, wat helaas niet werkte. De verkoper zei dat ik alleen korting zou krijgen als Joe en ik binnenkort zouden trouwen (dan word ik blijkbaar als een halve Nepalees beschouwd ofzo). We knikten allebei heel braaf van wel maar jammer genoeg trapte hij er niet in. Dus we gaan binnenkort samen met Mirte en Marieke en dan een hele dag.
Vanochtend ben ik eerst naar het VSN kantoor gegaan, dat de projecten regelt. Ik heb gevraagd of het mogelijk is dat ik de laatste anderhalve week in het vrouwenklooster kan verblijven en dat mocht dus ik ben heel blij! Ik kan daar ’s ochtends en ’s avonds meedoen met mediteren en wat meer leren over het boeddhisme en ik kan daar Engelse les geven op een schooltje in de buurt. Na het kantoor ben ik naar het Sunrise weeshuis gegaan om voor de eerste keer te werken. De kinderen hebben nu vakantie dus ze zijn er de hele dag, zelf ben ik er van half 11 tot 3 geweest. Ik heb vooral de kinderen leren kennen en heb spelletjes met ze gedaan. Ze zijn heel lief maar ook heel ondeugend en testen je meteen uit. Dat vind ik dan wel weer leuk! Het contact gaat verder heel makkelijk met de kinderen, ze zijn gewend aan steeds nieuwe gezichten. Een andere vrijwilligster heeft nieuwe bedden voor ze gekocht, die werden vandaag geleverd. Mooi om te zien hoe ze dan staan te juichen omdat hun oude bedjes ontzettend gammel zijn.

Ik vind het tot nu toe een mooie ervaring, wat ik wel merk is dat ik snel moe ben door alle nieuwe indrukken. Maar dat is normaal en dat gaat vanzelf over. De komende weken zal ik alleen werken bij het weeshuis en wanneer de kinderen weer naar school gaan, zal ik ook gaan werken bij het vrouwencentrum. Het zit in het zelfde gebouw dus ik kan het makkelijk combineren. Ben heel benieuwd hoe het de komende dagen zal gaan in het contact met de kinderen. Mirte en ik zijn van plan morgen een aantal activiteiten te doen waarbij ze moeten samenwerken dus dat wordt vast leuk. Zodra ik kan, laat ik weer snel wat horen!