Goodbye Nepal

Hallo allemaal!
Op dit moment zit ik in een soort cottage met een supermooi uitzicht aan het meer in Pokhara (de hippiestad van Kathmandu). Even lekker rust, mooi momentje om m’n laatste blog te schrijven. Morgen begint de meditatiecursus in het Buddhist Meditation Centre, ben heel benieuwd!

De afgelopen maand heb ik naast het vele werken ook weer veel leuke dingen gedaan. Hier weer even alle highlights:

- Dansoptreden:
Zoals jullie misschien weten doe ik hier Zumbalessen en daar leren we ook Indische/Nepalese dans. We hadden een paar leuke dansjes ingestudeerd toen de leraar plotseling meldde dat we over een paar dagen zouden moeten optreden op een feest. Leek me wel heel tof dus ben het gewoon gaan doen. Bleek dat het echt om een uitvoering ging, met podium, publiek, alles erop en eraan. De optredens gingen goed en was leuk om te doen. Ik werd ook een paar keer het podium opgesleept bij dansen waar ik helemaal niet bij hoorde. Maar hier draait het erom dat het gezellig is en dat je lol hebt dus ik vond het dikke prima. Na afloop was het feest en begon iedereen te dansen, ook het publiek. Daarna hebben we met z’n allen gegeten. Het was echt leuk en zo anders om met alleen maar lokale mensen te zijn. Geslaagd avondje. Ging met een big smile naar huis!

- Raften:
Dit was zo tof! We zijn gaan raften met een paar vrijwilligers, twee jongens van Sunrise en Kalpana (ook van Sunrise). Ik had het nog nooit gedaan maar had niet verwacht dat het zo leuk zou zijn. Het water was behoorlijk heftig omdat het regenseizoen was begonnen, wat het alleen maar leuker maakte! Een minder momentje was dat we een rots raakte en ik achterover uit de boot viel (echt weer iets voor mij). De stroming was heel sterk dus de boot dreef snel weg. Het kostte wat moeite om weer boven te komen, heb voor m’n gevoel een liter water doorgeslikt. Gelukkig heeft een mannetje in een kayak me uiteindelijk uit het water gevist. Eind goed al goed.

Na het raften zijn we van een 7 meter hoge cliff afgesprongen. Zo’n held ben ik niet met hoogtes dus het duurde even voordat ik mezelf zo gek kreeg. Stond met trillende beentjes bovenop die rots. Ook prettig toen onze begeleider zei: “je moet wel een beetje naar links springen anders raak je die rotsen daar”. En dan ben je gewoon zo dood als een pier, maar goed, verstand op nul en gaan. Toen ik het uiteindelijk gedaan had voelde ik me dan wel weer stoer maar was blij dat het erop zat en dat ik nog leefde. Tot Ine met het idee kwam om samen hand in hand nog een keer van de rots af te springen. Nou, alles voor een leuke foto dus ben er uiteindelijk twee keer af gegaan. Topdag!

- Dagje dierentuin:
Ik heb de oma, moeder en kinderen van Sushila (het andere weeshuis waar ik gewerkt heb) op een dagje dierentuin getrakteerd als afscheidscadeautje. Hun laatste uitje is ongeveer 5 jaar geleden omdat er bijna nooit vrijwilligers in Sushila werken. Daarom wilde ik graag wat voor ze organiseren. Ze hebben het ontzettend naar hun zin gehad! Ook de moeder leek net weer een klein kind toen ze met de kinderen in de speeltuin was, geweldig. De twee meisjes met een geestelijke handicap zeggen normaal niet zo veel maar deze dag straalden ze helemaal. Ze zeiden steeds dat ze het zo leuk vonden. Na de dierentuin hebben we met z’n allen gegeten en hebben de kinderen nog een ijsje gehad. Was een superdag en ik ga ze echt missen.

- Picknick met het vrouwencentrum:
Afgelopen zondag zijn we met het vrouwencentrum naar een tempel gegaan om te picknicken. De vrouwen hadden bedacht om alle kookspullen en ingrediënten mee te nemen en daar te gaan koken. Het is Nepal dus alles kan! Dus iedereen was in de weer met vuurtjes maken, groenten snijden, rijst koken, van alles en nog wat. We hebben veel gezongen, gedanst en super lekker gegeten! Wat ik mooi vind is dat iedereen hier elkaar helpt. Er kwam een dakloze man voorbij, hij kreeg rijst, groetencurry en water van de vrouwen. Zelfs de zwerfhonden en de apen (ja die waren er ook!) kregen te eten. Toen we op het punt stonden om weg te gaan kwamen er ineens twee arme kindjes langs, die in de bergen wonen. Ik had toevallig twee snoepjes in m’n zak dus die heb ik gegeven. Één van de vrouwen gaf ze ook nog geld. Vervolgens waren ze weg, blijkbaar om hun vriendjes te halen, want toen stonden er ineens een stuk of 8 kinderen voor onze neus. Wel hele schattige kinderen! De vrouwen hebben ze in een kringetje gezet en ze eten en water gegeven dat we over hadden. Iedereen zorgt voor elkaar en geeft weg waar ze genoeg van hebben, heel mooi.

Na de picknick ben ik met Mirte, Marieke en Ilja naar Sushila gegaan met taart want de drie oudste jongens waren geslaagd! Één van hen heeft zelfs een score van 91% gehaald, het hoogste van de school, en krijgt nu een beurs om te studeren voor arts. Ik ben echt trots op ze!
In het begin was het niet makkelijk in Sushila maar ik heb de afgelopen maanden een band opgebouwd met de moeder en kinderen. Ik vind het bijzonder dat ze me toegelaten hebben. Ook de kinderen van Sunrise ga ik missen. Aanstaande dinsdag ga ik naar beide weeshuizen voor het laatst en neem ik echt afscheid. Gaat denk ik best moeilijk worden!

Ik heb al afscheid genomen bij het vrouwencentrum afgelopen dinsdag. Een raar gevoel om voor de laatste keer les te geven. Het was een korte les van drie kwartier want daarna hebben we bingo gespeeld met een aantal prijsjes. De vrouwen vinden dat altijd leuk om te doen dus het leek me een goede afsluiting. Daarna hebben we voor de laatste keer liedjes gezongen en gedanst. Wanneer het je laatste dag is krijg je van de vrouwen altijd een tika (= zowat je hele hoofd onder de rode poeder). Leek net een krijger! Een aantal vrouwen hadden allerlei afscheidscadeautjes voor me gekocht: armbandjes, slippers, oorbelletjes, chocola, heel veel bloemen, echt van alles! Zo lief. Ik ga ze missen.

Iedereen die de afgelopen maanden een financiële bijdrage heeft geleverd: goed nieuws. De donaties waren veel meer dan ik ooit had verwacht! Ik heb de volgende dingen uiteindelijk kunnen kopen:
- schooluniformen en schoolspullen voor Sunrise
- alle schooltassen vervangen
- drie bedden voor Sushila gekocht (nu heeft elk kind een eigen bed, hiervoor moesten een aantal kinderen een eenpersoonsbed delen)
- alle matrassen en lakens van Sushila vervangen
- een kledingrek voor Sunrise (er was gebrek aan ruimte voor de kleren van de kinderen)
- Dan blijft er nog 130 euro over wat ik aan een school in Thimi geef (overhandig ik persoonlijk). Dit is een armoedige school en het kost voor de ouders heel veel geld om hun kind naar school te laten gaan. Mirte doneert ook veel geld aan deze school en bij elkaar zouden hiervan 7 kindjes naar school kunnen.

Dus iedereen ontzettend bedankt! Dankzij jullie heb ik dit allemaal kunnen doen. Top!!!

De afgelopen maand is weer omgevlogen en nu zit het er alweer bijna op. Woensdag gaat mijn vlucht en donderdagmiddag kom ik aan in Nederland. Ik heb heel veel zin om thuis iedereen weer te zien maar aan de andere kant wil ik hier niet weg! Ik ben echt gaan houden van Nepal, als het zou kunnen zou ik hier zo gaan wonen. Ik ben heel blij en dankbaar dat ik dit alles heb kunnen meemaken. Ik ga hier met een positief gevoel weg.

Goodbye Nepal!